Roddels

Op het werk ben ik inmiddels aardig ingeburgerd. Mensen groeten je allemaal als je door het gebouw loopt. Zoals de amerikanen altijd zeggen, goodmorning how are you? zonder af te wachten wat het antwoord is In Zambia is dat ook erg gebruikelijjk. Ik merk ook dat ik inmiddels aardig wat afpraat in het Engels. ik moet nog steeds in mijn hoofd af en toe naar woorden zoeken, maar in de financiele termen weet ik me inmiddels aardig te redden. Ik voer flinke discussies over de processen in het Engels, iets wat ik me vooraf niet goed kon voorstellen dat het me goed af zou gaan.
Donderdag was de dag van de roddels. Zondag heb ik een collega geholpen met een fotoshop lesje. Hij was die middag hier en ik heb hem diverse bewerkingen voor gedaan in fotoschop. Enthousiast ging hij naar huis. Voor mij ook een voldaan gevoel. Afgelopen dinsdag kwam het droevig bericht dat zijn vrouw was overleden. Erg onverwacht, pas 38 jaar. Zijn vrouw was ook Zanaco collega. Op vrijdag was de begrafenis. Een erg stille dag op de bank. Een andere roddel op die dag was een collega die vermoedelijk fraude had gepleegd. Hij had een key functie op IT gebied en toegang tot systemen om trucen uit te halen. Mensen kunnen hier toch blijkbaar erg in geldnood zitten zodat ze tot dergeljke dingen komen. Je verwacht het niet van je collega's.

Inmiddels ben ik begonnen met de voorbereidingen voor mijn laatste weekje vakantie. Frank zal er dan ook zijn en we gaan samen ook nog de Falls bezoeken en naar een van de wildparken.
Zaterdagochtend als eerste hardlopen. De traditie die ik in Nederland heb om het weekend met hardlopen te beginnen heeft zich hier ook ontwikkeld. Om 7 uur gaan we weg om een rondje Arcades te maken. Ik vind het zwaar. In het begin lopen we in de schaduw, maar het 2e deel van ons rondje loop ik in de volle zon. We lopen ongeveer 12 km, maar het voelt erg zwaar. Doordeweek loop ik op de loopband in het fitness centre, maar in het weekend buiten is toch erg genieten.
Ook het afgelopen weekend zijn we weer op pad geweest naar een wildpark. Deze keer was het de lower Zambezi. We zaten op een mooi punt met een schitterend uitzicht. De Kafue rivier en de Zambezi komen daar op een kruispunt bij elkaar. We hebben een sunset bootcruise gedaan. Het was weer een bijzondere gebeurtenis. Olifanten die zichzelf aan de rand van de rivier een bad geven. Met de slurf water tanken en over rug en buik sproeien. Vervolgens een drietal olifanten die de rivier oversteken en vervolgens aan land gaan. Wederom een bijzonder mooie zonsondergang en niet te vergeten weer de (volle) maan die opkomt. Het silhout van de olifant op de voorgrond en de opkomende maan op de achtergrond.

Het was wel erg vochtig en warm in dat gebied, het viel niet mee om te slapen in een tenthuisje. Vooral als je vlak voor je naar bed gaat in de ogen van een kleine rat kijkt, die niet eens haast maakt om weg te komen. Ook zitten rond het huisje een hele apenclan, die redelijk wat kabaal maken. Gelukkig heb ik mijn klamboe bij, wat mij altijd wel het gevoel geeft dat ik beschermt zit ingepakt.
De volgende dag hebben we afgesproken  om te gaan kanoen. Ik zit om zes uur in de ochtend al met mijn leesboekje voor mijn huisje. Ik lees het boek van een Belg die door Afrika van noord naar zuid trekt. Ik heb het van mijn collega's gekregen. Ik herken veel dingen in het boek zoals 'Yes Boss'. Voor veel mensen ben ik mama.
Kanoen is geweldig tussen de Nijlpaarden en krokodillen. Ze kijken je van een afstandje aan met de oortjes omhoog. Zolang je maar niet te dicht in de buurt komt wanen wij ons veilig. Gelukkig is en een begeleider mee, die af en toe wat harder peddelt als we bij een nijlpaard in de buurt komen. We komen langs diverse eilanden met veel vogels. Ook zien we mensen die in de rivier hun was doen en zelf ook een beurt krijgen.
Omstreeks 15.00 uur weer tijd om terug te gaan.
 Om terug te gaan moeten we met een pontje varen naar de overkant. Gisteren was die buiten gebruik en werden we door de boot van de lodge opgehaald. Vandaag heeft Chris onze driver de oversteek wel kunnen maken. Vervolgens is er na hem een grote tankauto overgezet die bij het afrijden van de pont is blijven steken. We hebben uren oponthoud en staan te kijken hoe een mega trekker de vrachtwagen eruit wil trekken. Ze krijgen de trekker niet in zijn achteruit en uiteindelijk doet ook de starmortor van de trekker het niet.het pontje wordt uiteindelijk een vijftal meters verplaatst en wij kunnen vertrekken. We komen uiteindelijk wel in het donker aan. Geen luie zondagavond meer, maar vrij snel naar bed omdat het al laat is.
Ik krijg nog een hartverzakking als ik mijn fototas in de Zanaco auto laat staan. Gelukkig wil de driver nog wel even terugkomen om mij alsnog mijn camera en laptop te bezorgen. Nog even skypen met Frank, er is een nieuwe internet verbinding, hij moet sneller zijn. In ieder geval weer even contact met het thuisfront. Zambia gaat nog niet vervelen.